Pijana armia we mgle

Borys Wasiljew: Owszem, bardzo dużo pracuję, zapomniałem, co to weekend, święto, dzień wolny od pracy. Pracy nauczył mnie Borys Polewoj. Powtarzał mi: Nigdy nie odkładaj pracy na później, pracuj jak górnik, który codziennie przychodzi na swoją zmianę do kopalni. Wiele z urobku trafi na hałdę, ale jakieś kawałki rudy pozostaną. Trafiło mi to do przekonania, z zawodu jestem specjalistą od testowania czołgów. Nie mam żadnego wykształcenia humanistycznego.

Jestem już jednak stary. O starości stanowi odczucie, a nie wiek. A ja nie czuję już dawnej energii. Kiedyś potrafiłem w ciągu dnia pracy napisać cały rozdział. Dziś udaje mi się napisać najwyżej stronę.

Borys Wasiljew: Tak, zwłaszcza że pochodzę z rodziny od wielu pokoleń związanej z armią. Mój praprapradziad, generał Aleksiejew, był bohaterem bitwy pod Borodino. Jego portret wisi w Ermitażu w galerii bohaterów wojny z Napoleonem w 1812 r. Jestem przekonany, że istnieje kod pamięci genetycznej, dzięki któremu potomkom przekazuje się coś ważnego: poczucie zagrożenia, umiejętność orientacji w przestrzeni. Pewnego razu na froncie czekaliśmy na rozkaz do ataku. Nagle wstałem i pod ostrzałem artyleryjskim – wprawdzie nie huraganowym, ale jednak – przebiegłem do sąsiedniego okopu. Ledwie dobiegłem do tego okopu, a w ten, w którym dotychczas siedziałem, trafił pocisk. To była, jak sądzę, intuicja. W ogóle szczęściarz ze mnie. Żeby tylko nie zapeszyć.

Nikita Sokołow

Pełna wersja artykułu dostępna w aktualnym wydaniu „Forum”.