Wystawa rysunków Zbigniewa Herberta

Niemal 60 rysunków Zbigniewa Herberta oglądać będzie można na wystawie, która w piątek otwarta zostanie w łódzkiej Galerii Chimera.

Ekspozycja towarzyszy 13. Ogólnopolskiemu Festiwalowi Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, który w sobotę rozpoczyna się w Łodzi.

– Herbert lubił rysować i rysunek uważał za element dopełniający proces jego obserwacji. Spora ilość wykonanych przez poetę szkiców to rodzaj notatek i zapisów wrażeń z podróży m.in. po Grecji, Włoszech czy Francji. Widać w nich zauroczenie krajobrazem, architekturą, antykiem. Wiele z tych szkiców powstawało również pod wpływem oglądania dzieł sztuki – poinformowała Joanna Ossowska z Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi.

Narzędzia jakimi posługiwał się Herbert nie były wyszukane – były to flamaster, długopis, cienkopis, ale są też rysunki wykonane piórkiem i pędzelkiem. Zdarzają się jednak prace wzbogacone kredką, ołówkiem, niekiedy akwarelą.

Łódzka wystawa jest wyborem szkiców Zbigniewa Herberta zreprodukowanych w technice druku cyfrowego. Poeta pozostawił w sumie 272 szkicowniki; każdy z nich zawierał od 20 do 30 rysunków.

– Oryginalne szkicowniki należą do Biblioteki Narodowej w Warszawie i są w trakcie opracowania merytorycznego, co uniemożliwia ich pokazanie w oryginale – dodała Ossowska.

Podczas otwarcia wystawy aktorzy z Teatru Powszechnego, Nowego i Jaracza czytać będą wiersze Zbigniewa Herberta . W wernisażu swój udział zapowiedziała wdowa po poecie Katarzyna Herbert. Wystawa czynna będzie do 11 marca.

Zbigniew Herbert (1924-1998) był wybitnym poetą, dramaturgiem i eseistą. W 1943 r. rozpoczął studia na konspiracyjnych kursach Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Był żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie ukończył studia prawnicze i ekonomiczne w Krakowskiej Akademii Handlowej i Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.

W 1956 wydał pierwszy tomik poetycki Struna Światła , następnie Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), 18 wierszy (1983), Raport z oblężonego miasta (1983), Arkusz (1984), Elegia na odejście (Paryż 1990), Rovigo (1992), Epilog burzy (1998).

Poezja Herberta , podobnie jak i jego dramaty ma charakter filozoficzno-intelektualny i nawiązuje do kultur przeszłości, w tym do kultury antyku i wątków mitologicznych. To także nieustanne pytania o sens egzystencji w zderzeniu z totalitaryzmem, przemocą, w obliczu śmierciczy w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z cynizmem historii.