Brook: Grotowski był człowiekiem radosnym, żywiołowym i z poczuciem humoru

Spotkaniem z Peterem Brookiem - wybitnym reżyserem, producentem teatralnym i autorem książki Teatr jest tylko formą. Jerzy Grotowski - zakończyła się w czwartek we Wrocławiu czterodniowa inauguracja Roku Grotowskiego .

Podczas spotkania z publicznością Brook zaznaczył, że oddając hołd Grotowskiemu jako poważnemu człowiekowi popełniamy błąd, ponieważ był on człowiekiem bardzo radosnym, żywiołowym i ze znakomitym poczuciem humoru. "Każdy z nas podążał własnymi ścieżkami i miał własne doświadczenia, ale nasze wzajemne relacje ciągle się rozwijały, zwłaszcza podczas wspólnych spotkań" - opowiadał Brook .

Reżyser podkreślił, że każdy, kto chce zrozumieć Grotowskiego , musi sobie uświadomić, że wszystko, co napisał, wcześniej głęboko przeżywał i rzeczy te mocno go dotyczyły.
- Poszukiwał tego, co niewidoczne i święte w istocie ludzkiej, a teatr tradycyjny wywodził się właśnie z miejsc świętych - tłumaczył Brook .

Reżyser przypomniał, że Grotowski był postacią wyjątkową, ponieważ od czasów Konstantego Stanisławskiego nikt na świecie nie badał natury aktorstwa, jego znaczenia, jego procesów duchowo-fizyczno-emocjonalnych tak dogłębnie i całkowicie, jak Grotowski .

Urodzony w 1925 r. Brook współpracował m.in. z Royal Shakespeare Company, w 1970 r. utworzył Międzynarodowy Ośrodek Twórczości Teatralnej, a w 1974 r. przejął Theatre des bouffes du Nord, w którym pracuje do chwili obecnej. Wystawił ponad 80 spektakli teatralnych i operowych, m.in. „Król Lear” (1962), „Sen nocy letniej” (1970), „Mahabharata” (1985) i „Don Giovanni” (1998). W 2005 r. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Program obchodzonego właśnie Roku Grotowskiego przewiduje wiele wydarzeń artystycznych i naukowych - konferencje, wystawy i instalacje, seminaria praktyczne i spotkania, które odbędą się nie tylko we Wrocławiu, ale także w Krakowie, Warszawie oraz za granicą: w Stanach Zjednoczonych, Danii, Niemczech, Czechach, Austrii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech i na Kubie.

Jerzy Grotowski (1933-1999) - reżyser teatralny, praktyk i teoretyk kultury, badacz zachowań ludzkich - wraz z Ludwikiem Flaszenem objął w 1959 r. Teatr 13 Rzędów w Opolu i przekształcił go w Teatr Laboratorium, w którym ucieleśnił ideę teatru ubogiego.

Teatr Laboratorium, kierowany przez Grotowskiego i Flaszena, nie był tradycyjnym teatrem, lecz instytutem ukierunkowanym na badanie sztuki teatralnej, a zwłaszcza sztuki aktora. Jego działalność skupiała się na wielkich tekstach klasycznych, których rola w Polsce bliska była mitycznym tekstom kultury. Inscenizacje Grotowskiego polegały na dokonywaniu wiwisekcji tych mitów.

Pod koniec lat 70. Grotowski badał techniki rytualne wywodzące się z różnych tradycji źródłowych.W ramach prowadzonego przez siebie projektu Teatr Źródeł, realizowanego z międzynarodową grupą uczestników z różnych kontynentów, kultur i tradycji, pragnął zgłębiać działania, które przywracają nas źródłom życia.

Od 1986 r. do swojej śmierci Grotowski pracował głównie w Pontederze (Włochy). W 1996 r. Grotowski zmienił nazwę Workcenter of Jerzy Grotowski na Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards, potwierdzając tym samym wyjątkowe znaczenie jego współpracy z Richardsem. W ostatnim okresie swych życiowych poszukiwań Grotowski zajmował się kwestią przekazu: „Moja praca z Richardsem ma charakter „przekazu”. Przekazuję mu to, do czego doszedłem w swym życiu: wewnętrzny aspekt pracy”.