Odsłonięto pomnik Agnieszki Osieckiej

W ramach Święta Saskiej Kępy odsłonięto w sobotę w Warszawie odlaną z brązu rzeźbę poetki Agnieszki Osieckiej .

Pomnik przedstawia Osiecką siedzącą przy kawiarnianym stoliku, na którym leżą porozrzucane kartki z tekstami jej piosenek.

Córka poetki Agata Passent , prezes Fundacji Okularnicy, opiekującej się spuścizną po Osieckiej , uznała, że jej matce sprawiłby ogromną radość fakt, iż rzeźba stanęła w jej ukochanej dzielnicy, w tak piękny majowy dzień.

– Rzeźba stanęła w miejscu, w którym Agnieszka tysiące razy się przechadzała. Być może osoby ją znające powiedzą, że trochę nie pasuje do niej taka pomnikowość, bo była osobą niezwykle bezpretensjonalną. Jednak z drugiej strony była także bardzo kobieca i lubiła hołdy, lubiła być doceniana – powiedziała Passent .

Córka poetki zaznaczyła, że cieszy ją sympatyczny i ludzki charakter rzeźby.
– Każdy będzie się mógł do niej przysiąść, zrobić zdjęcie. Przede wszystkim jednak uważam, że prawdziwym pomnikiem Agnieszki są jej utwory i to, że ludzie o nich pamiętają – dodała Passent .

Przy okazji zaprosiła chętnych do udziału w konkursie wokalnym „Pamiętajmy o Osieckiej”, którego najbliższa edycja będzie odbędzie się we wrześniu.

Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie. Pierwsze lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem. Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie. Niewielkie mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się dla Osieckiej ulubionym miejscem pracy na całe życie.

Osiecka studiowała na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim (1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Podczas studiów rozpoczęła współpracę z prasą, publikowała reportaże i eseje. W roku 1954 związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków, pisząc dla nich teksty piosenek - liryczne, ale niepozbawione akcentów społecznych.

Jest autorką ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek (m.in. „Piosenka o okularnikach”, „Małgośka”, „Niech żyje bal”) wykonywanych przez tak znanych artystów jak Maryla Rodowicz, Marek Grechuta, Kalina Jędrusik czy Seweryn Krajewski. Pisała także sztuki teatralne (m.in. Niech no tylko zakwitną jabłonie).

Realizowała się w różnych gatunkach literackich: widowiskach muzycznych, monodramach, powieściach, wierszach, powiastkach dla dzieci i młodzieży, słuchowiskach radiowych, a nawet w reklamie.

Zmarła 7 marca 1997 roku w Warszawie w wieku 61 lat. Jest pochowana na warszawskich Powązkach.