Porozmawiajmy o Szekspirze

Obraz
Źródło zdjęć: © Inne

Do księgarń trafiła książka Szekspir i uzurpator . Jest to zapis rozmów Piotra Gruszczyńskiego z Krzysztofem Warlikowskim .

Teatr Krzysztofa Warlikowskiego niemal bezpośrednio wyrasta z twórczości Szekspira – reżyser nazwał tego genialnego dramatopisarza swym mistrzem rzemiosła, a jego sztuki realizował wielokrotnie. O przyczyny tej fascynacji oraz o jej wpływ na kształt innych przygotowywanych przez Warlikowskiego przedstawień pyta w swym wywiadzie Piotr Gruszczyński . Okazuje się na przykład, że nie byłoby „Oczyszczonych” – uznawanych za najważniejszy spektakl ostatnich lat – gdyby nie praca nad Szekspirem .
Warlikowski narzeka na interpretatorów, którzy zabierając się za pracę nad „Burzą”, „Hamletem” czy „Makbetem”, gubią ich najgłębsze sensy i pozbawiają największej wartości: stawiania niejednoznacznych pytań. Z rozmowy tej wyłania się także inne oblicze komedii takich jak „Kupiec wenecki”, „Poskromienie złośnicy” i „Wieczór trzech króli”. Ich szczęśliwe zakończenia nie przekonują Warlikowskiego – zawsze szuka w nich znamion rozpadu i pierwszych oznak zbliżających się nieszczęść. Rozmowa o Szekspirze staje się również niejednokrotnie punktem wyjścia do ogólniejszych rozważań: o roli błazna, walce płci czy powiązaniach między teatrem a kinematografią.

* Krzysztof Warlikowski (ur. 1962) – reżyser teatralny, wielokrotnie nagradzany twórca młodego pokolenia.*Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, Sorbonie i w krakowskiej PWST, był asystentem Krystiana Lupy , Petera Brooka i Ingmara Bergmana . Reżyseruje w kraju i za granicą, m.in. w Paryżu, Nicei, Amsterdamie, Hanowerze, dotychczas zrealizował ponad trzydzieści spektakli, między innymi sztuk Szekspira („Makbet”, „Hamlet”, „Burza”, „Wieczór trzech króli”), dramatów antycznych („Elektra”, „Bachantki”). Inscenizował także dramaty współczesne, m.in. Bernarda-Marie Koltesa i Sarah Kane, jest również reżyserem oper („Don Carlos”, „Ubu Rex”, „Wozzeck”, „Ifigenia w Taurydzie”). Laureat m.in. Paszportu „Polityki” (2003), Nagrody Francuskiego Związku Krytyków Teatralnych (2003), francuskiego Orderu Kawalera Kultury (2004) oraz Nagrody Meyerholda za najwybitniejsze osiągnięcia w reżyserii światowej przyznanej w Moskwie w 2006 roku.
Od 1999 związany z TR Warszawa.

Piotr Gruszczyński (ur. 1965) – krytyk teatralny, stale współpracujący z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Res Publiką Nową” i „Dialogiem”. W 2003 wydał zbiór esejów Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim , nominowany do Nagrody NIKE. Obecnie pracuje jako dramaturg w TR Warszawa.

Wybrane dla Ciebie
Ciepłe, analogowe brzmienie zamiast studyjnego chłodu. Rubens znowu w grze
Ciepłe, analogowe brzmienie zamiast studyjnego chłodu. Rubens znowu w grze
Młodzież wybiera! Ruszyło głosowanie na Słowo Roku
Młodzież wybiera! Ruszyło głosowanie na Słowo Roku
Gwiazda pop w ekranizacji klasycznej bajki. Zagra główną rolę
Gwiazda pop w ekranizacji klasycznej bajki. Zagra główną rolę
Kanada dołączy do Eurowizji? Rozmowy trwają
Kanada dołączy do Eurowizji? Rozmowy trwają
Trump zadzwonił do niej po śmierci Ozzy'ego. Tłumaczy, co jej powiedział
Trump zadzwonił do niej po śmierci Ozzy'ego. Tłumaczy, co jej powiedział
"Jeszcze nie umarłam". Dolly Parton szczerze o problemach zdrowotnych
"Jeszcze nie umarłam". Dolly Parton szczerze o problemach zdrowotnych
Miłośnicy rocka będą zachwyceni. Foo Fighters zagrają w Polsce
Miłośnicy rocka będą zachwyceni. Foo Fighters zagrają w Polsce
One Republic znów w Polsce! Znamy szczegóły koncertu
One Republic znów w Polsce! Znamy szczegóły koncertu
Wyjątkowe wydarzenie. Do Polski przyjeżdżają gwiazdy z całego świata
Wyjątkowe wydarzenie. Do Polski przyjeżdżają gwiazdy z całego świata
To już koniec. Tak legendarny zespół pożegnał się z polskimi widzami
To już koniec. Tak legendarny zespół pożegnał się z polskimi widzami
Podhalański sabat Basi Giewont. "Szeptucha" i jej pradawny rytuał
Podhalański sabat Basi Giewont. "Szeptucha" i jej pradawny rytuał
Transcendencja zaklęta w dźwiękach. Awangardowe misterium Rosalíi [RECENZJA]
Transcendencja zaklęta w dźwiękach. Awangardowe misterium Rosalíi [RECENZJA]