Sejm uczcił pamięć C. K. Norwida

Sejm uczcił pamięć Cypriana Kamila Norwida . 23 maja minęła 125. rocznica śmierci poety.

Jak napisano w uchwale Sejmu w sprawie uczczenia rocznicy śmierci Norwida , był on wybitnym artystą, a jego ośrodkiem zainteresowania był człowiek i rzeczywistość przez niego tworzona.

Posłowie nazwali go też myślicielem, którego idee - tworzone jakże często z myślą o Ojczyźnie - formułowane były ze świadomością nadchodzenia nowych czasów.

Uchwałę Sejm przyjął przez aklamację.

Norwid żył w latach 1821-1883, chronologicznie mógłby więc być uważany za artystę epoki romantyzmu. Jednak jego twórczość została rzeczywiście doceniona dopiero w XX w.

Norwid przez większość swojego życia mieszkał za granicą. Mieszkał w Brukseli, w Rzymie, wyjeżdżał do Ameryki, ostatecznie osiadł w Paryżu.

Jako artysta plastyk zdobył uznanie Francuzów i w 1868 został członkiem Societe des Artistes (Stowarzyszenia Artystów). Współpracował także z Societe Philologique (Stowarzyszeniem Filologicznym). Żył w coraz większym osamotnieniu, uważany za dziwaka. W 1877 z powodu biedy zamieszkał w opiekuńczym Zakładzie św. Kazimierza na przedmieściu Paryża - Ivry, gdzie zmarł. W 1888 jego zwłoki zostały przeniesione do grobu zbiorowego w Montmorency pod Paryżem.

W 2001 w 180. rocznicę urodzin poety zorganizowano w Krakowie i Warszawie festiwal „Norwid bezdomny” pod patronatem Instytutu Dziedzictwa Narodowego. 24 września 2001 w Krypcie Wieszczów na Wawelu złożono urnę z ziemią z paryskiego grobu Norwida.

Za życia Norwid opublikował tylko nieliczne utwory. Od 1840 ogłaszał wiersze w czasopismach. Najlepszy jego zbiór wierszy Vade-mecum nie znalazł za życia poety wydawcy. Opublikowany został dopiero w 1947.

W latach 1865-1883 Norwidowi udało się ogłosić drukiem zaledwie 21 wierszy i traktat poetycki Rzecz o wolności (Paryż 1869). Nie zdołał wydać ani wystawić wielkich dramatów (np. Noc tysięczna druga, Wanda, Za kulisami, Kleopatra, Aktor, Miłość czysta u kąpieli morskich). W rękopisach (częściowo zaginionych) pozostawały przez wiele lat m.in. poematy: Assunta („Przewodnik Naukowy i Literacki”, 1907) i A Dorio ad Phrygium (fragmenty ogłoszone w 1915), nowele, np. Stygmat i Ad leones.