Zmarła znawczyni Norwida, prof. Irena Sławińska
W niedzielę wieczorem w Warszawie w wieku 91 lat zmarła prof. Irena Sławińska - historyk i teoretyk literatury, teatrolog, znawczyni Norwida, wilnianka.
Urodziła się w mieście nad Wilią w 1913 roku. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego, w latach 1938-1939 była na stypendium naukowym w Paryżu.
Wojnę spędziła na Wileńszczyźnie. Prowadziła tam tajne nauczanie, działała w AK. Opowiedziała o tamtych czasach w wyróżnionej Nagrodą im. Bolesława Prusa, wspomnieniowej książce Szlakami naszych wód.
Po wojnie związała się z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od roku 1950 z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Kierowała tamtejszą Katedrą Teorii Literatury od chwili jej powstania aż do roku 1975, kiedy została kierownikiem Katedry Dramatu i Teatru.
Irena Sławińska wykładała także na wielu zagranicznych uniwersytetach: w Kanadzie, USA, Belgii i Szwajcarii.
Jej zainteresowania skupiały się na dramacie - zwłaszcza poetyckim - oraz na twórczości dramatycznej Cypriana Norwida i Pula Claudela. Publikowała w "Tygodniku Powszechnym". Więzi przyjaźni łączyły ją z Czesławem Miłoszem.
Najważniejsze jej książki to: Tragedia w epoce Młodej Polski. Z zagadnień struktury dramatu (1948), Sceniczny gest poety (1960), Reżyserska ręka Norwida (1971), Moja gorzka europejska ojczyzna. Wybór studiów (1988).
Po przejściu na emeryturę w roku 1983 prof. Sławińska nadal prowadziła seminaria magisterskie i doktoranckie, kontynuowała prace w projektach badawczych, tłumaczyła dramaty Claudela i Oscara Miłosza.
