70. rocznica urodzin Agnieszki Osieckiej

Dziś 70. rocznica urodzin Agnieszki Osieckiej , poetki, dziennikarki, pisarki, reżysera spektakli teatralnych i autorki ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek, z których większość stałą się przebojami.

Artystka urodziła się 9 października 1936 roku; zmarła w 1997 roku.

Urodzona w Warszawie, córka pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej, pierwsze lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem.

Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w prawobrzeżnej części Warszawy. Niewielkie mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się dla poetki ulubionym miejscem pracy na całe życie. Najważniejsze utwory powstawały przy biurku w rodzinnym mieszkaniu. Stąd przeprawiała się kajakiem przez Wisłę, aby trenować pływanie na basenie Legii i tu wracała po nieudanych związkach uczuciowych.

Studia wyższe odbyła na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim (1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961), uzyskując dyplom reżysera etiudą filmową „Słoń”. Szybko jednak porzuciła reżyserię i zajęła się pisaniem.

Podczas studiów rozpoczęła współpracę z prasą literacką i młodzieżową, publikując reportaże i eseje. W roku 1954 roku związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), pisząc dla niego teksty piosenek („Piosenka o okularnikach”, „Widzisz mała”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Zabawa w Sielance”, „Wysoki Sądzie”).

W Polskim Radiu zadebiutowała w 1962 roku piosenką „Mój pierwszy balbal” do muzyki Franciszki Leszczyńskiej i w nagraniu Kaliny Jędrusik. Wcześniej teksty Agnieszki Osieckiej wykorzystywano w radiowym Teatrzyku Małych Form Zwierciadło redagowanym przez Jarosława Abramowa-Newerlego.

Na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku odniosła wielki sukces, otrzymując nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień za piosenki: „Białe małżeństwo”, „Czerwony Kapturek”, „Gdzie jest szlagier”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Solo na kontrabasie”, „Ulice wielkich miast”.

Związki ze Studenckim Teatrem Satyryków na zawsze zaszczepiły w Agnieszce Osieckiej miłość do sceny.

Równolegle więc do współpracy z Polskim Radiem, tworzyła sztuki i spektakle z piosenkami dla teatrów i telewizji. W grudniu 1963 roku, razem z kompozytorem Adamem Sławińskim, zaczęła pisać dla Teatru Telewizji cykl programów zatytułowany: „Listy śpiewające”. Pierwszy program „Byle nie o miłości” reżyserował Edward Dziewoński, następne – Olga Lipińska.

Muzykę do piosenek Agnieszki Osieckiej komponowali wybitni twórcy powojennej muzyki rozrywkowej: Seweryn Krajewski, Adam Sławiński, Krzysztof Komeda, Andrzej Zieliński, Jacek Mikuła, Katarzyna Gaertner, Zygmunt Konieczny.

O teksty zabiegali liczący się w Polsce piosenkarze i aktorzy. Zazwyczaj nikomu nie odmawiała. Do swoich ulubionych wykonawców zaliczała Kalinę Jędrusik, Marylę Rodowicz, Magdę Umer, Seweryna Krajewskiego, Annę Szałapak, Krystynę Jandę, zespół Skaldowie.

Pierwszą sztukę przygotowaną z myślą o zawodowej scenie – „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat.

Ciekawa życia, nieustannie poszukująca inspiracji twórczej, dużo podróżowała, prowadziła bogatą korespondencję, fotografowała. W 1973 roku ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem urodziła córkę Agatę.

Pod koniec życia związała się zawodowo maleńkim teatrzykiem Atelier na plaży w Sopocie. Spędzała tam wiele czasu. Pisała dla niego sztuki i piosenki. Kiedy odeszła, teatr przybrał jej imię.