W stołecznym Teatrze Narodowym trwają próby przed sobotnią premierą spektaklu „Dozorca” na podstawie sztuki Harolda Pintera , laureata Nagrody Nobla z 2005 roku. W roli głównej występuje Janusz Gajos. We wtorek fragmenty spektaklu pokazano dziennikarzom.
W sztuce występują trzy postaci: młody robotnik Mick - właściciel starego zrujnowanego domu, który zamierza odnowić i przebudować, aby wynajmować mieszkania. W jedynym nadającym się do użytku pokoju mieszka jego brat Aston, były pacjent zakładu psychiatrycznego. Pewnego dnia Aston sprowadza na noc spotkanego włóczęgę i udziela mu schronienia. Ten zostaje na dłużej i komplikuje życie obu braci.
Przedstawienie w Narodowym reżyseruje Piotr Cieślak. W jego opinii Dozorca jest jedną z najlepszych sztuk Pintera , ciągle żywą.
- Jest jak zapisy nutowe, które przez pokolenia będą odgrywane. Ta sztuka jest ciągle aktualna, bo opowiada o relacjach międzyludzkich. To jest trochę gombrowiczowskie w tym tekście: człowiek stwarza człowieka - ocenił reżyser.
Główną rolę w spektaklu gra Janusz Gajos.
- Współpraca z Januszem Gajosem przebiega znakomicie. On nie gwiazdorzy. Jest otwarty na propozycje, słucha, ma bardzo dużo pomysłów, da się z nim uzgodnić wspólne stanowisko - podkreślił Cieślak.
- W latach 80. spotkałem Janusza Gajosa jako młody reżyser w Teatrze Powszechnym przy pracy nad inscenizacją sztuki Bertolda Brechta - grał pięknie. To olbrzymia radość, że mogę się teraz spotkać ponownie z tym wybitnym aktorem - mówił Cieślak.
Oprócz Gajosa w przedstawieniu występują Karol Pocheć i Oskar Hamerski. Autorką scenografii jest Anna Tomczyńska.
Harold Pinter jest autorem prawie trzydziestu dramatów, z których za najważniejsze uznawane są: Urodziny Stanleya (1957), Powrót do domu (1965), Pejzaż (1967), Cisza (1968), No Man's Land (1975), One for the Road (1984), Mountain Language (1988). Napisał także ponad dwadzieścia scenariuszy filmowych m.in. „Służącego” (1963), „Wypadek” (1967) i „Kochanicę Francuza” (1981).
Jako aktor zadebiutował w teatrze studenckim w 1948 roku. W latach 1954-57 występował z grupą teatralną Anew McMaster używając pseudonimu David Baron. Zagrał także kilkadziesiąt niewielkich ról filmowych m.in. w „Mansfield Park” (1999) i „Krawcu z Panamy” (2001).
Jest laureatem nagród Laurence'a Olivera, Pirandella i Moliera oraz literackiej Nagrody Nobla, którą przyznano mu w roku 2005. Po ogłoszeniu werdyktu Komitetu Noblowskiego w mediach wybuchła dyskusja. Pisano o twórczości Pintera , że to artystyczna ramota, a o pisarzu, że jest fanatycznym lewakiem, ale pojawiały się także opinie, że jego dramaturgia to jeden z kamieni milowych współczesnego teatru, a sam Pinter to najlepszy żyjący dramaturg.
