O Gombrowiczu
Minister edukacji Roman Giertych zaczął wdrażać do szkół wychowanie patriotyczne. Na początek zamierza zmienić spis lektur szkolnych.
Zanim jednak Gombrowicz rozstanie się z młodymi czytelnikami – zobacz, co napisano o pisarzu.
W swoich utworach zawarł swoistą filozofię stosunków międzyludzkich, zbliżoną do egzystencjalizmu. W charakterystycznym, groteskowym i parodystycznym stylu zadawał podstawowe pytania dotyczące filozofii człowieka, estetyki i historii. Sam dzielił literaturę polską na epokę przed Gombrowiczem i epokę po nim. Istotnie – wpływ niezależnej i niezwykle krytycznej myśli pisarza na pisarstwo nie tylko polskie jest ogromny. Krytykował, ale nie narzekał – śmiał się jednym z najwyraźniejszych, najostrzejszych śmiechów w naszej kulturze.
Debiutował zbiorem opowiadań psychologiczno-fantastycznych _Pamiętnik z okresu dojrzewania_ w 1933 roku.
Utrzymana w tonie groteski powieść Ferdydurke (1937) zarysowała główne problemy jego twórczości: potęgę formy oraz ról społecznych w stosunkach między ludźmi i w ich psychice. Do wojny opublikował jeszcze sztukę Iwona, księżniczka Burgunda (1938, wystawienie 1957) oraz niedokończoną powieść Opętani (druk w gazetach codziennych 1939 pod pseudonimem Zdzisław Niewieski, Paryż 1973, wydanie krajowe 1990).
W Argentynie napisał głośny dramat Ślub (wystawienie polskie 1960) oraz powieść Trans-Atlantyk (1953 wydanie łączne w Paryżu, 1957 wydanie krajowe), w której potraktował satyrycznie polskie stereotypy narodowe i kulturalne.
Kolejne ważne utwory to powieści Pornografia (Paryż 1960, 1968) i Kosmos (Paryż 1965, 1986). Bardzo znaczący jest również groteskowo-parodystyczny dramat Operetka (wystawienie w Polsce 1975).
Szeroki wachlarz problemów intelektualno-artystycznych oraz informacji biograficznych przyniósł Dziennik 1953-1956 (Paryż 1957, wydanie krajowe 1986), Dziennik 1957-1961 (Paryż 1962 wraz z Operetką 1986), Dziennik 1967-1969 (1993).
