Siedziba muzeum Haliny Poświatowskiej jest już gotowa

Budynek Domu Poezji im. Haliny Poświatowskiej został oddany do użytku w Częstochowie.

Dom, w którym Poświatowska mieszkała w latach 1946-1962, ma być też miejscem spotkań i integracji środowiska częstochowskich poetów.

Budynek ten, wykonany z kamienia wapiennego, był w tak złym stanie technicznym, że podczas prac remontowych runęła jedna ze ścian. Wybudowano go więc praktycznie od nowa, zachowując tylko frontową ścianę. Pozostawiono m.in. charakterystyczne zielone okna, piece i ganek. Koszt inwestycji wyniósł 317 tys. zł; sfinansowało ją miasto.

Muzeum rozpocznie działalność prawdopodobnie dopiero z początkiem przyszłego roku – tyle czasu ma zająć przygotowanie ekspozycji. Zajmą się tym pracownicy Muzeum Częstochowskiego. Część eksponatów przekaże Szkoła Podstawowa nr 8 im. Haliny Poświatowskiej , gdzie zgromadzono już wcześniej liczne pamiątki związane z życiem i twórczością poetki.

* Halina Poświatowska urodziła się 9 maja 1935 roku w Częstochowie.* W czasie wojny zapadła na ciężka chorobę serca. W 1953 roku, w sanatorium w Kudowie, poznała swego późniejszego męża Adolfa Poświatowskiego, który zmarł nagle na serce w 1956 roku.

W grudniu 1956 poetka zadebiutowała na łamach „Gazety Częstochowskiej” wierszami Szczęście i Człowiek z Annapurny.

Postępująca choroba serca sprawiła, że w 1958 roku poetka podjęła decyzję o poddaniu się operacji w jednej z klinik amerykańskich. Po przeprowadzonym na otwartym sercu zabiegu, Poświatowska podjęła studia w Smith College w Northampton w stanie Massachusetts. W tym czasie w krakowskim Wydawnictwie Literackim ukazał się pierwszy tomik jej poezji Hymn bałwochwalczy.

W 1961 roku na pokładzie Batorego poetka wróciła do Polski i rozpoczęła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1963 roku została członkiem Związku Literatów Polskich. W 1966 roku Poświatowska przebywała na stypendium w Paryżu. W 1967 roku ukazał się tom autobiograficznej prozy – Opowieść dla przyjaciela .

Poświatowska uprawiała poezję sensualistyczną, a jednocześnie nasyconą refleksją egzystencjalną. Jej proza autobiograficzna stanowi autokomentarz do twórczości i postawy życiowej, afirmującej życie na przekór śmierci.