Wywiad-rzeka z Polakiem porwanym w Iraku

Skazali mnie na śmierć to wywiad-rzeka z ofiarą terrorystów. Tytuł jest jednym wielkim oskarżeniem, skierowanym w stronę polskich władz, które nie zareagowały odpowiednio na jego porwanie ani nie zapewniły opieki najbliższej rodzinie Kosa, po uwolnieniu nie zadbały o jak najszybsze przesłuchanie, ani nie były zainteresowane sugestiami Kosa w sprawie postępowania w podobnych przypadkach.

Kos bardzo krytycznie wypowiada się również na temat pracy mediów w momencie porwania i uwolnienia. Zarzuca dziennikarzom, że upubliczniali nieprawdziwe i niesprawdzone informacje.

Chociaż od porwania minęło już kilka miesięcy, Jerzy Kos ciągle czuje się zakładnikiem i nie opuszcza go poczucie zagrożenia. Ciągle dają o sobie znać symptomy szoku pourazowego. W swym nieszczęściu Kos umie jednak znaleźć szczęście. Porwanie było dla niego lekcją tego, co jest w życiu ważne. I choć może brzmieć to banalnie, w jego ustach jest przekonujące: nie ma sensu gnać za jeszcze większymi pieniędzmi, istotne jest tylko życie, zdrowie i rodzina.

Najbardziej poruszającą częścią książki jest ta, w której Kos wraca do chwil, gdy był przetrzymywany. Jak mówi, w tym czasie myśli pełne nadziei walczyły ze zwątpieniem. Wszystko to prowadziło do granic wytrzymałości. Regenerujący siły sen przychodził dopiero nad ranem, gdy temperatura spadała i wycieńczony odwodnieniem organizm nie mógł dłużej czuwać. Ale był to pół-sen, wielokrotnie przerywany strachem o życie. Strach potęgowany był zachowaniem porywaczy, którzy byli nerwowi, reagowali agresywnie i nie można było z nimi nawiązać jakiegokolwiek kontaktu. Jeden z nich znajdował przyjemność w raczeniu Kosa opowieściami, jak rozpruł brzuch porwanemu Amerykaninowi, wyjął serce, by rzucić je psu.

Skazali mnie na śmierć ukazała się pod medialnym patronatem Wirtualnej Polski.