Kiedy jubileusz staje się mistyczną podróżą. 30 lat, które wstrząsnęły polską muzyką [RECENZJA]

Pierwsze fragmenty albumu usłyszałem podczas warszawskiego koncertu Męskiego Grania i od razu wyczułem, że "Mystic.30." to nie zwykła składanka piosenek, lecz pełnoprawna opowieść muzyczna. Aranżacje ORGANKA nadają dobrze znanym utworom nowy kontekst – wydobywają niuanse instrumentalne, podkreślają dramaturgię wokali i pozwalają poczuć każdy detal. To balans między subtelnością a ekspresją, który nadaje albumowi świeżość. A tej brakuje ostatnio w polskiej muzyce.

Lech Janerka wprowadza słuchacza w refleksyjny klimat, który buduje poczucie intymności i przygotowuje na zróżnicowane emocje dalszej części albumu. Mistrz Artur Andrus w swoim legendarnym już "Piłem w Spale, Spałem w Pile" prezentuje narracyjną lekkość, gdzie żart i autoironia splatają się z muzyczną precyzją. On jest świetny w studiu, ale jeszcze lepszy na scenie.

Maria Peszek w "Sorry Polsko" dokonuje prawdziwego emocjonalnego przewrotu – nie tylko śpiewa, lecz krzyczy i wyznaje, odsłaniając bolesne prawdy, które nieraz chowamy w sobie. To ponadczasowy utwór, którego tytułowe wyznanie przychodzi do głowy niejednemu Polakowi. Artystka w swoim charakterystycznym, bezkompromisowym stylu czyni z niego prawdziwy punkt kulminacyjny płyty – moment, w którym ciężar historii i emocji niemal przytłacza.

Jest też przyjemna Bela Komoszyńska, która w "Absolutnie, absolutnie" balansuje między minimalistyczną linią melodyczną a wyrafinowanym napięciem harmonicznym – dzięki temu jej utwór pulsuje emocjami w sposób wyraźnie wyczuwalny, nawet przy pierwszym odsłuchu. Nic dziwnego, że kawałek zyskał niedawno drugie życie na TikToku.

Piotr Rogucki w "Los Cebula i Krokodyle Łzy" wraz z ORGANKIEM operuje intensywną dynamiką, podkreślając teatralność wykonania, podczas gdy Tomasz Organek w "Missisipi w Ogniu" buduje atmosferę niepokoju przestrzennymi aranżacjami gitar i ostrożnym napięciem harmonicznym. Mozil mistrzowsko łączy dwa różne światy w "Ucieczce z wesołego miasteczka / Maszynce do świerkania", splatając dwa utwory w jeden, spójny i pełen kontrastów. Jak zwykle jest nieprzewidywalny, a jednocześnie niezwykle pociągający.

Siłą "Mystic.30." jest więc nie tylko różnorodność stylistyczna, ale też świadome zestawienie przeniwności – dramatyzmu i refleksji, humoru i melancholii, prostoty i niuansów aranżacyjnych. Album nie zatraca się w sentymentalizmie ani nie popada w jubileuszowy patos – wprost przeciwnie, pokazuje, że trzy dekady pracy w muzyce mogą owocować zarówno autentycznym wyrazem artystycznym, jak i dbałością o każdy detal wykonawczy. Jeśli tak mają wyglądać jubileuszowe wydawnictwa, powinno ich powstawać zdecydowanie więcej – to album, który łączy doświadczenie, świeżość i precyzję w narracji muzycznej.

"Mystic.30." sprawdza się fenomenalnie jako doświadczenie koncertowe – jego energia i dramaturgia wciąga od pierwszych dźwięków. Teraz, gdy mogę odtworzyć go w zaciszu domowym, wrażenie jest równie silne, a nawet przyjemniejsze: można w pełni docenić drobne niuanse aranżacyjne, precyzję wokali i harmonię instrumentalną, które wcześniej mogły zostać przytłoczone przez atmosferę sceny. To rzadki przypadek albumu, który potrafi zachować żywiołowość występu na żywo, jednocześnie oferując bogactwo odkryć przy każdym odsłuchu w domu. Ależ to jest dobre!

Bartosz Sąder, dziennikarz Wirtualna Polska