Niepublikowane wspomnienia Zofii Kossak już w listopadzie

Niepublikowane wcześniej emigracyjne wspomnienia pisarki Zofii Kossak można będzie poznać dzięki książce Wspomnienia z Kornwalii 1947-1957, której premiera jest przewidywana na początek listopada.

Książka opowiada o emigracyjnym życiu Zofii Kossak i jej męża Zygmunta Szatkowskiego. Autorka przybliża obraz życia na angielskiej wsi z perspektywy Polaków walczących o przetrwanie, zmagających się z ciężką, codzienną pracą na farmie, niewygodami i brakiem perspektyw.

Zapiski Zofii Kossak to świadectwo życia części polskiej emigracji powojennej, historia ludzi, którzy musieli egzystować w obcym dla siebie środowisku. Książka ukazuje osobowość Brytyjczyków oraz relacje polsko-brytyjskie.

– W publikacji będzie można znaleźć zapiski Zofii Kossak , fragmenty korespondencji oraz zdjęcia z archiwum rodzinnego pisarki – powiedział Bartłomiej Kwasek z Wydawnictwa Literackiego, wydawcy książki.

Kwasek dodał, że na 19-20 listopada wydawnictwo planuje zorganizowanie w Krakowie Dni Zofii Kossak, podczas których zostanie wyświetlony film dokumentalny o pisarce, będzie można obejrzeć wystawę jej poświęconą, a także odbędzie się spotkanie na temat jej twórczości, którego gościem ma być Władysław Bartoszewski .

Zofia Kossak urodziła się w 1889 roku. Studiowała w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i w Genewie. W 1915 roku wyszła za mąż za Stefana Szczuckiego i zamieszkała na Wołyniu, gdzie przeżyła okres krwawych wystąpień chłopskich oraz najazd bolszewicki. Po śmierci męża ponownie wyszła za mąż za Zygmunta Szatkowskiego. Okres wojny spędziła w Warszawie, prowadząc działalność konspiracyjną i charytatywną. Stanęła na czele Frontu Odrodzenia Polski, współpracowała z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, była współredaktorką pierwszego pisma podziemnego „Polska Żyje”, należała do inicjatorów Rady Pomocy Żydom Żegota.

Za tę działalność po wojnie odznaczona została medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. W 1943 roku aresztowana i uwięziona w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, została przeniesiona do warszawskiego Pawiaka i skazana na śmierć. Uwolniona w 1944 roku dzięki staraniom władz podziemia wzięła udział w powstaniu warszawskim. W 1945 roku została skierowana w misji Polskiego Czerwonego Krzyża do Londynu i pozostała na emigracji przez 12 lat gospodarując wraz z mężem na farmie w Kornwalii i kontynuując pracę pisarską. Po powrocie do kraju w 1957 roku osiadła w Górkach Wielkich. Jako publicystka współpracowała głównie z prasą katolicką. Była jedną z sygnatariuszek Listu 34 w obronie swobody wypowiedzi pisarzy. Zmarła 9 kwietnia 1968 roku w Bielsku-Białej.