Bildungsroman

Dżem morelowy, konfitura z dzikiej róży, przecier truskawkowy, galaretka z wiśni, dżem agrestowy, jabłkowo-aroniowy, jagody w cukrze, lejący się jak wulkaniczna lawa miód i miód gęsty, twardy, w który z trudnością wbija się łyżka, czasami natrafiając na tak duży opór materii, że aż się gnie bezradnie. I miód ze spirytusem, a właściwie spirytus z miodem, którym upiłeś się do nieprzytomności ileś tam lat temu, gdy starsi mężczyźni rozmawiali o sporcie i kobietach, słowami poklepując po jędrnych pośladkach różne Ilony i Anny, które gdzieś poznikały przez lata, gdy oni pochylali się nad kolumnami sportowymi popołudniówek, popijając kawę i likier - pewnie hubertus, który zawsze musiał być w pobliżu, gdy nadciągała poobiednia kawa, bo unicum było tylko na reklamach i w "fikuśnych", jak to nazywali, zestawach prezentowych razem z tokajem, czekoladami i bombonierkami na wystawach sklepów Mainla. Te Ilony i Anny przeszły bokiem, jak deszcz, drugą stroną ulicy, podczas gdy oni, śliniąc się obleśnie, przeglądali
idiotyczne rysunki w "Ludas Matyi" i pedantycznie naklejali na ściany gabinetów plakaty z dziewczynami, które szczupłymi palcami z długimi krwawymi paznokciami (chyba nie było jeszcze wtedy tipsów, a przynajmniej TAM ich nie znano) podnosiły bluzki, odkrywając przed ich wzrokiem genitalia. Popijali brandy i sięgali po papierosy symphonie, gdy kobiety ich życia właśnie odjeżdżały autobusem 7 w kierunku Budy albo wsiadały do niebiesko-szarego wagonu drugiej klasy pociągu do Miszkolca albo Szeged, albo wyjeżdżały żółtym autobusem "Volanu" do jakiejś małej miejscowości, gdzie mieszkały ich stare, wiecznie ubrane na czarno, nie opuszczające żadnej mszy odprawianej w małomiasteczkowym kościele przez despotycznego księdza matki. Potem z tymi matkami odwiedzały groby ojców na małym, zadbanym cmentarzu. Wieczorem Ilony i Anny wracały do swojego wielkiego miasta, jadąc z dworca autobusowego przy Népstadionie albo z dworca Nyugati lub Déli do swoich mieszkań może w blokach Kőbányai, może gdzie indziej. Z torbami
wypchanymi słoikami konfitur i suszoną kiełbasą, wioząc główki czosnku do odpędzenia wampirów i na przeziębienia, o które przecież tak łatwo w dużym mieście, w którym tylko spaliny i przeciągi, na przemian zimno i gorąco, choć to przecież nie z powodu nagłych zmian klimatycznych, tylko ze strachu. I drętwiejące ręce, nie dlatego, że zginęły znów rękawiczki (gdzie - w autobusie? tramwaju? taksówce? w czasie zakupów?), ale ze strachu. I kłujący ból, wstrzymujący oddech, i zbyt wczesne przebudzenie, napięte mięśnie, ciągła gotowość.