Lapsus Dei

To początek: w tym kraju kobiety były... Jonasz rozejrzał się. Mały placyk otoczony białymi kolumnadami tonął w słońcu. Jonasz też czuł, że tonie, więc próbował ruszyć, by przynajmniej obejść placyk dokoła, na początek. Jednak, choć jego dusza ruszyła, ciało pozostawało w miejscu, tonące w słońcu. Ale wzrok w służbie duszy dokonywał panoramy po krużgankach kolumnady. Wzrok nie chciał należeć do ciała, ot co. Pierwszy krużganek - pustka. Drugi też, i trzeci. Były i następne. W kolejnym grupa kobiet w białych szatach. W tym kraju kobiety były zaiste piękne. Piękne posągowo. Oszczędne, majestyczne gesty, każda z nich zajmowała się własną drobną sprawą - jedna z gracją stawiała na ziemię konewkę po podlaniu kwiata doniczkowego, druga powolnymi ruchami dłoni poprawiała ułożenie złocistych pukli na skroniach, trzecia ze wzrokiem wbitym nieruchomo w przestrzeń głaskała niespiesznie leżącego na jej kolanach kotka, czwarta przewracała kartki w książce (być może zbyt szybko w stosunku do tempa czytania, ale Jonasza
zupełnie to nie raziło, może zresztą na kartach książki były same obrazki przedstawiające z różnej persepktywy posągowo piękne kobiety w krużgankach), piąta..., szósta..., siódma...