Od edukacji sportowej do olimpijskiej. Studium antropologiczne

Monografia ta jest trzecią częścią tryptyku. Celem rozważań prowadzonych w pierwszej, zatytułowanej Ciało jako kategoria pedagogiczna, było pokazanie podmiotowości ciała, opisanie go jako przeżycia, a tym samym przywrócenie życia ciału, o którym myślenie zostało zdominowane przez model biomedyczny. Model ten uprzedmiotawia ciało, przyrównuje je do fizycznego mechanizmu. Tymczasem ciało stanowi fundament i warunek naszej podmiotowości. Druga część tryptyku, Szkice o wychowaniu agonistycznym, była próbą rehabilitacji podstawowego, obok seksualności, impulsu cielesnego – agresywności. Zamykanie się na impulsy jest jednym z mechanizmów oddzielania się do własnego ciała, uśmiercania go za życia. Otwarcie się na własną agresywność i zaakceptowanie jej w sobie dają moc do podejmowania wyzwań, pokonywania oporu, niepoddawania się rezygnacji. Tak jak seksualność jest warunkiem trwania gatunku i jednym z czynników wysokiej jakości życia człowieka dorosłego, tak agresywność przejawiająca się w postaci waleczności
jest warunkiem wykorzystania i rozwijania tkwiącego w nas potencjału.