Ostateczne wyjście

Dotarła na parking znacznie wcześniej niż zwykle. Gdy wysiadła z samochodu, ogarnął ją gęsty, wilgotny lipcowy mrok. Noc, może za sprawą upału i wilgotności, zdawała się szczególnie czarna i nieprzenikniona. Masako Katori, czując, jak trudno jej się oddycha, spojrzała na bezgwiezdne niebo. Jej skóra, tak chłodna i sucha w klimatyzowanym samochodzie, zrobiła się lepka. Masako czuła słabą, zmieszaną ze spalinami dolatującymi z autostrady Shin-Oume woń potraw smażonych w głębokim tłuszczu w zakładzie produkcji gotowych zestawów obiadowych, w którym pracowała. „Chcę iść do domu”. Słowa te przyszły Masako na myśl w chwili, gdy dotarł do niej zapach produkowanej żywności. Nie wiedziała dokładnie, do jakiego domu – z pewnością nie do tego, który dopiero co opuściła. Dlaczego jednak nie miała ochoty tam wracać? I dokąd chciała pójść? Czuła się zagubiona.
Codziennie od północy do wpół do szóstej musiała stać bez przerwy przy taśmie, robiąc zestawy obiadowe. Jak na pracę w niepełnym wymiarze godzin płacono dobrze, ale było to wyczerpujące zajęcie. I często, gdy nie czuła się dobrze, myśl o zbliżającej się ciężkiej nocnej zmianie zatrzymywała ją na parkingu. Lecz to uczucie, ta świadomość bezcelowości, było czymś innym. Jak zawsze w takiej chwili, Masako zapaliła papierosa, ale tej nocy po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że zrobiła to, aby zabić woń fabryki.
Zakład produkcji gotowych zestawów obiadowych mieścił się w centrum dzielnicy Musashi-Murayama, u wylotu drogi biegnącej wzdłuż szarego muru dużej fabryki samochodów. Pozostały teren, nie licząc skupiska niewielkich warsztatów samochodowych, zajmowały pokryte pyłem pola. Okolica była płaska, a niebo w każdym kierunku ciągnęło się aż po horyzont. Parking znajdował się trzy minuty spacerem od miejsca, w którym pracowała Masako, za kolejną, nieczynną już fabryką. Stanowił jedynie pustą parcelę, którą z grubsza zniwelowano. Miejsca do parkowania wyznaczono kiedyś kawałkami taśmy, ale pył już dawno uczynił je prawie niewidocznymi. Samochody pracowników stały zaparkowane byle jak. W tym miejscu nie sposób byłoby zauważyć kogoś przyczajonego w trawie lub za którymś z aut. Całość sprawiała dość upiorne wrażenie i Masako rozejrzała się nerwowo, kiedy zamykała samochód.
Usłyszała chrzęst opon. Niekoszona trawa okalająca parking na ułamek sekundy zalśniła w żółtym świetle reflektorów. Zielony volkswagen, kabriolet z opuszczonym dachem, wjechał na plac parkingowy i pulchna współpracownica Masako, Kuniko Jonouchi, skinęła jej głową zza kierownicy.
– Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, parkując obok wyblakłej czerwonej corolli Masako. Kuniko prowadziła auto z pewną nonszalancją, a zaciągając hamulec ręczny i zamykając drzwi, narobiła niepotrzebnego hałasu. Wszystko w niej było krzykliwe i jarmarczne. Masako zgasiła papierosa czubkiem tenisówki.
– Ładne auto – powiedziała. Temat samochodu Kuniko poruszano w fabryce wiele razy.
– Naprawdę tak uważasz? – odparła Kuniko, a jej wysunięty język był oznaką zadowolenia z komplementu. – Ale przez nie tkwię po uszy w długach.
Masako roześmiała się dyplomatycznie. Zakup samochodu nie był chyba jedyną przyczyną długów Kuniko. Nosiła dodatki wyłącznie ze znanych domów mody, a jej stroje najwyraźniej kosztowały majątek.
– Chodźmy – powiedziała.

Jakiś czas po Nowym Roku zaczęły krążyć informacje o obcym mężczyźnie kręcącym się w pobliżu drogi prowadzącej z parkingu do fabryki. Później kilka dziewczyn zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin doniosło, że ktoś napadł na nie w ciemnościach i ledwie zdołały mu uciec, więc firma po prostu oficjalnie ostrzegła, że jej pracownice powinny chodzić do pracy w grupach. Masako i Kuniko wyruszyły w letnim mroku niewybrukowaną, źle oświetloną drogą. Z prawej strony ciągnął się nierówny szereg bloków mieszkalnych i wiejskich domów z dużymi ogrodami – wyglądały niezbyt interesująco, ale przynajmniej stanowiły jakiś dowód istnienia życia w okolicy. Po lewej, za zarośniętym rowem, stały samotnie opustoszałe budynki: dawny zakład produkcji gotowych zestawów obiadowych oraz zrujnowana kręgielnia. Ofiary napaści twierdziły, że napastnik zaciągnął je między te opuszczone budowle, dlatego podczas pospiesznego marszu Masako zachowywała czujność.
Z jednego z domów mieszkalnych z prawej strony dobiegły je głosy mężczyzny i kobiety kłócących się po portugalsku; najprawdopodobniej oboje pracowali w fabryce. Oprócz gospodyń domowych, które pracowały na niepełny etat, zakład zatrudniał dużo Brazylijek i Brazylijczyków, zarówno rodowitych, jak i pochodzenia japońskiego, nierzadko stanowiących pary małżeńskie.
– Wszyscy przypuszczają, że ten zboczeniec jest Bra­zylijczykiem – powiedziała Kuniko, spoglądając z marsową miną w ciemność.
Masako szła dalej w milczeniu. Pomyślała, że to, skąd pochodzi ten człowiek, nie ma zbyt wielkiego znaczenia, a na depresję spowodowaną pracą w tej fabryce nie było lekarstwa. Pracujące w niej kobiety musiały się po prostu jak najlepiej zabezpieczyć.
– Twierdzą, że to duży, silny mężczyzna, że chwyta kobiety i trzymając je, nie mówi ani słowa – ton głosu Kuniko zdradził lekkie pragnienie przeżycia czegoś podobnego. Masako czuła, że Kuniko jest w jakiś dziwny sposób zablokowana, zamknięta w sobie, niczym gęsta chmura przesłaniająca gwiazdy nocą. Z tyłu dobiegł pisk hamulców i gdy obejrzały się nerwowo za siebie, zobaczyły starszą kobietę na rowerze.
– A więc to wy – powiedziała. – Cześć.
Była to Yoshie Azuma, dobiegająca sześćdziesiątki wdowa o zwinnych palcach, które czyniły z niej najszybszą pracownicę na linii produkcyjnej. Inne kobiety zaczęły nazywać ją „Kapitanem” w dowód mimowolnego szacunku.
– O, Kapitan. Dzień dobry – odparła Masako z ulgą w gło­sie.
Kuniko jedynie cofnęła się o krok.
– Tylko nie zaczynaj i ty nazywać mnie w ten sposób – ostrzegła Yoshie, ale w skrytości ducha była chyba zadowolona z tego miana. Zsiadając z roweru, zrównała krok z dwiema pozostałymi kobietami. Była niska, ale mocno zbudowana i krótkonoga, jakby wprost stworzona do pracy fizycznej. Jednak jej twarz, blada i o delikatnych rysach, w ciemnościach wyglądała teraz niemal ponętnie. Być może właśnie za sprawą tej sprzeczności Yoshie wydawała się nieszczęśliwa, na swój sposób godna pożałowania.
– Rozumiem, że idziecie razem z powodu afery z tym zboczeńcem – dodała.
– Zgadza się – potwierdziła Masako. – Kuniko wciąż jest na tyle młoda, by groziło jej niebezpieczeństwo.
Kuniko zachichotała. Miała dwadzieścia dziewięć lat. Yoshie ominęła połyskującą w przyćmionym świetle kałużę i spojrzała na Masako.
– Sama też mogłabyś się jeszcze załapać – zauważyła. – Ile masz lat, czterdzieści trzy?
– Nie bądź niemądra – powiedziała Masako, tłumiąc śmiech.
Komplement sprawił, że poczuła rzadkie już teraz u niej zażenowanie.
– A więc stałaś się już zupełnie wyprana z emocji? Bez­namiętna i oschła? – Yoshie powiedziała to żartobliwym tonem, ale Masako odniosła wrażenie, że koleżanka trafiła w samo sedno.
Rzeczywiście – czuła się beznamiętna i oschła, zimnokrwista niczym gad, kiedy tak wlokła się do fabryki.
– Nie przyjechałaś dzisiaj nieco później niż zwykle? – zapytała, żeby zmienić temat.
– Och, babunia przysporzyła mi trochę kłopotów – Yoshie skrzywiła się i umilkła. Opiekowała się w domu swoją obłożnie chorą teściową. Masako spoglądała prosto przed siebie, postanowiwszy unikać dalszych pytań. Gdy minęły rząd opustoszałych budynków z lewej strony, natknęły się na kilka białych furgonetek, którymi dostarczano zestawy obiadowe do sklepów spożywczych w całym mieście. Za nimi majaczył sam zakład produkcyjny, błyszczący niewyraźnie w jarzeniowym świetle niczym miasto, w którym nigdy nie zapada noc.