Nie czytaj, oglądaj!

Omawiana publikacja jest adaptacją XIX-wiecznej powieści Gustave’a Flauberta. Książka należy do gatunku powieści historycznych, akcja rozgrywa w III stuleciu p.n.e. po pierwszej wojnie punickiej, gdy rzesze najemników wracają pod mury Kartaginy i domagają się od dumnego miasta wypłaty zaległego żołdu. Przywódcą żołdaków zostaje wybrany Matho, który z niewielkim oddziałem wdziera się do pałacu Hamilkara. Tam spotyka Salambo – piękną i nieskalaną kapłankę, córkę Hamilkara. Bunt przeradza się w regularne starcie.

Druillet budując swoją opowieść korzysta z fabuły Flauberta pełnymi garściami, ale zupełnie inaczej rozkłada akcenty. Przede wszystkim umieszcza historię w wykreowanym przez siebie uniwersum wcześniejszych komiksów. Bohaterem space opery „Lone Sloane” jest międzygwiezdny astronauta-pirat. Połączeniu „Salambo” i „Lone Sloane” poświęcony został prolog. W związku z tym zmienia się także czas akcji, artysta przenosi ją w nieokreśloną przyszłość. Dzięki temu prostemu zabiegowi powieść zyskuje ponadczasowy wymiar. Dodatkowo inaczej rozporządza emocjonalną relacją między czerwonookim Matho-Sloane a Salambo. Bohater opętany jest obsesją na punkcie tytułowej kapłanki.

Recenzowana pozycja to w głównej mierze opowieść o wojnie jako takiej. Bohaterowie grają role podrzędne względem głównego konfliktu. Wątki są słabo zarysowane i trudno jest śledzić rozwój wydarzeń. Jedynie ten poświęcony miłosnym rozterkom jest troszeczkę bardziej wyrazisty, choć nie mamy do czynienia z żadnym psychologicznym pogłębieniem postaci. Całość poświęcona jest raczek anturażowi wojennemu – od maszyn oblężniczych i laserowych pistoletów, po ludzkie okrucieństwo, spiski, zdrady i bezwzględność. Fabuła, choć dość wierna powieści Flauberta, ma charakter pretekstowy i służy jako tło dla warstwy wizualnej. Dla czytelnika, który chce obcować z opowieścią, komiks może być nudny. Zasadnicze znaczenie ma kreacja świata przedstawionego, misterny rysunek, kompozycja poszczególnych plansz, a nie logiczne wynikanie między kadrami czy sensowność wywodu.

Historia zostaje zepchnięta na drugi, a nawet trzeci plan. Rzecz jest do oglądania i podziwiania. Należy mocno podkreślić, że graficznie album jest majstersztykiem. Należy docenić precyzyjną kreskę Druilleta, który z wielką pieczołowitością oddaje każdy fragment rzeczywistości: od punickich słoni bojowych, które przywodzą na myśl obleczone w zbroje dinozaury, poprzez zmiennokształtne statki kosmiczne i futurystyczne budowle (całe miasta!), aż do monumentalnych scen batalistycznych. Chwilami można mieć wrażenie, że komiks powstał, aby artysta mógł się wyżyć i narysować różnorakie armie, żołnierzy, uzbrojenie, natarcia, odwroty i całe bitwy. Wiele kadrów zajmuje aż dwie strony - jest na co patrzeć i co podziwiać.

Jak wspomniałem we wstępie komiks nie wszystkim się spodoba. Lektura jest nużąca, ale oglądanie samych plansz, to innego typu doświadczenie. Polecam, bo warto dać się porwać wizualnemu szaleństwu.